Accepteren dat je anders bent dan anderen door je hoogbegaafdheid.

Gepubliceerd op 23 augustus 2018 om 14:25

Accepteren dat je anders bent dan anderen door je hoogbegaafdheid.

 

 

In mijn leven ben ik altijd een buitenbeentje geweest. Niet omdat ik geen contacten of vriendschappen op kon bouwen of op kan bouwen. Dat is het nooit geweest. Contacten makken ging me altijd goed af.

 

In mijn jeugd werd ik altijd voor dom aan gezien. Door dat ik zwaar dyslexie heb. Kreeg je vroegen automatische de stempel Dom op je voor hoofd geplakt. Moest je dus na speciaal onderwijs. Zelf heb ik nooit begrepen dat ik na speciaal onderwijs moest. Ze konden het mijn ook niet uitleggen.

 

In het speciaal onderwijs werd ik een echt onderpresteerder. Niet dat het bewust ging. Het ging eigenlijk van zelf. Wie wil er opvallen. Natuurlijk viel ik nog altijd op in het onderwijs en in de klas vooral. Ik was namelijk het pispaaltje van de klas. Mijn opmerken pasten niet bij het niveau van de rest van de klas. Maar toen was ik totaal niet bewust dat het kwam door mijn andere manier van denk en informatie verwerken.

 

Na de basisschool ging ik nog een keer na speciaal onderwijs. Nu wegens mijn spraak probleem. Daar zullen ze het beter gaan krijgen. Dat is ze daar niet gelukt. Waarom niet. Omdat mijn spraakprobleem te maken heeft met mijn snel manier van informatie verwerken op een mooi beelddenkend manier van denk. Dus ik zien steeds beelden en films in mijn hoofd. Zo kan het zijn dat er op een moment drie of vier filmpjes gelijk in mijn hoofd afspelen. Dan probeer maar eens duidelijk en netjes te blijven spreken en praten. Dat lukt je niet als je daar niet bewust van bent!

 

Na tweejaar middelbaren school ging ik na andere school voor mijn koks opleiding. Mijn gedachten was zo snel mogelijk weg te zijn uit het onderwijs. Dus met veel plezier het vak koken geleerd. Mijn VBO diploma gehaald. Daarna gaan werken als leerling kok BBL.

 

Dat was een leuk en mooi tijd. Maar van leren was er na drie maanden geen spraken meer. Ik wist alles kon alles. Dus mijn hoogbegaafdheid begon weer op te spelen. Nu was het in het eerste leerbedrijf totaal geen probleem. Ik kon alles oplossen. Dus ik maakt er een sport van om alles zo mooi en schoonmogelijk te werken.

 

Bij het tweede leer bedrijf ging het mis. De eigenaar zat in zwaar weer met zijn bedrijf en dat voelde ik meteen aan. Dat had natuurlijk te maken dat ik ook hoog sensitief ben. Dus binnen een maand ging ik na volgende leerbedrijf. Daar ging het mis. Dat kwam door de grote afstand en de reistijd en onregelmatig werken. Dacht ik in het begin. Viel ik na een 4 maanden uit met een depressie. Die achteraf gezien heel erg snel overging. Was het wel een depressie? Nee dat was het ook niet. Het was een BORE OUT. Of wel verveling op de werkvloer.

 

Doordat ik voor mijn depressie in behandeling was bij het GGZ. Kwamen ze met het geweldig mooi plan om mijn in groepstherapie te plaatsen. Ik vond het prachtig om de rest van de groep te observeren en te bestuderen. Maar ja mijn behandelen was niet mogelijk volgens het GGZ. Kwam het niet door dat ik nooit medicatie heb genomen voor mijn problemen? Dat was ook de oorzaak. Ik had mijn vrij denk vermogen en mijn inzichten. Daar kon ik een op een goed overpraten. Maar deel ze niet in een groep waar iedereen zijn eigen grote problemen heeft.

 

Dus na drie maanden was de dagbehandeling voor mijn afgelopen. Liep mijn WAO aanvraag bij het UWV natuurlijk ook. Na een jaar in de ziekte wet. Werd ik dus ook totaal afgekeurd op mijn 20 jarig leeftijd. Kreeg ik een 80 tot 100% UWV uitkering. Dat was niet wat ik er bij voor had gesteld bij werkende leven.

 

Gelukkig belden mijn eerste werkgever op. Dus ik mocht weer in de keuken komen werken. Dat ging weer geweldig goed. Dus pakte ik mijn koks opleiding ook weer op. Na ander halfjaar was het tijd om weer na een ander leerbedrijf te gaan. Daar ging het op eens weer mis. Er was weer te weinig te doen. Dus kon ik me weer lekker gaan vervellen op het werk.

Dit keer zag voelde ik het aankomen. Maar er was geen stoppen meer aan. Binnen viermaanden was mijn tweede buro out een feit. Weer zat ik thuis.

 

 

In die tijd begon ik ook veel meer te lezen. Het een boek na het andere boek over zelfontwikkeling, leiderschap, persoonlijk ontwikkeling en dyslexie werden door mijn versloden. Op eens begon ik een rode draad te ontdekken in de boeken. Ze hadden allemaal met mijn zelf te maken. Het verhaal van Henry Ford spraken me in het bijzonder aan. Ik ontdekte laten ook dat hij hoogbegaafd was net als mijn.

Toen kwam het boek van Slimmer als je baas Sjan verhoeven op mijn pad.

Dat zorgde er voor dat ik persoonlijk eens contact opnam met het UWV. Vroeg of ik niet zelf een re-integratie traject mocht uitzoeken.

 

Gelukkig kreeg ik toestemming om een re-integratie traject uit te zoeken. Leuk en fijn vond ik het nieuws. Ik moest na de website blikopwerk gaan. De contacten die daar opstaan waren allemaal bevoegd om re-integratie trajecten te doen voor het UWV.

Op de website was ook een zoekfunctie. Dus mijn zoekwoord was dyslexie!

Er kwam toen mijn verbazing een re-integratie bureau na boven. Dat was BaldConsulting van Harry van Ingen.  

 

Dus heb ik een mailtje gestuurd met mijn verhaal. Het was in de vakantie tijd. Na een paar weken kreeg ik een telefoontje van hem. Na een telefoon gesprek van een uur. Was het duidelijk mijn re-integratie traject gaat van start bij Harry van Ingen. Er was een probleem. Dat was de afstand. Ik woon namelijk in Boxmeer Harry van Ingen was met zijn bedrijf actief in Haren in Groningen. Maar ja ik wist dat hij me kon helpen. Dus voor mijn was de afstand niet het probleem. De twee uur heen en terug in de auto waren eigenlijk wel een mooi plezierige ritjes om te doen.

 

Op een zonnige maandag middag begin september was het zo ver. Ik mocht voor het eerst op gesprek bij  Harry van Ingen. Het was een prachtig gesprek en hij heeft meteen erg veel informatie gegeven. Voor hem was het binnen half uur duidelijk dat ik Hoogbegaafd ben.

 

Daar ga je dan. Van de stempel dom en niks kunnen totaal afgeschreven. Na een leven vol mogelijkheden en kansen die voor je liggen. Dan ben je 27 bijna 28 jaar. Iedereen ziet je als een dyslexie persoon die niet slim is. Maar op eens wordt gezien dat je Hoogbegaafd bent.

 

Dan moet je opeens gaan accepteren dat je Hoogbegaafd bent. Dat is in mijn geval iets wat erg lang heeft gestuurd. Nu soms nog erg lastig is om vol uit te spreken tegen mensen. Het voelt niet fijn om te vertellen dat je Hoogbegaafd bent. Zeker niet als je zelf nog ziet als het kind met de stempel dyslexie is DOM!

 

In mei ontdekte ik dat ik openlijk over mijn Hoogbegaafdheid in gezelschap kan vertellen. Wat een prachtig opluchting is dat! Zelf voelen dat het goed voelt om te vertellen.

Dat is een prachtig iets om te ontdekken en te ervaren.

Dit acceptatie proces heeft zo ruim 7 jaar geduurd alles bij elkaar.


Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.